Beschrijving
Kunstenaar: Belinda Tijssen
L 65 X B 50 cm, acryl op doek
Zomaar mensen
Ik bezoek Belinda in haar atelierruimte in de Hoornbrekerstraat. Belinda heeft al vanaf het begin een eigen atelier willen hebben. In 1993 kreeg ze de kans om op de bovenste verdieping van het oude, tot atelier verbouwde schoolgebouw in de Drievriendenstraat een atelier te delen met een bevriend kunstenaar. Na een aantal jaren kon ze in de Hoornbrekerstraat een eigen atelier betrekken. In 2012 verhuist ze weer naar een ander gedeelte van de stad, een atelier aan het Gerard Sterkmanplein. Belinda vindt het erg belangrijk om een eigen ruimte te hebben waar ze in alle rust kan werken.
Al vanaf haar prille jeugd tekent Belinda. Iedere vrije minuut, op school of thuis had ze een potlood in handen. Haar onderwerpen waren legio: een bruiloft, het circus, een landschap of stadsgezicht, dieren, etc. ‘Eerst schilderde ik alsof het net echt was. Realistisch’. In de artotheek van Atelier Herenplaats was echter minder belangstelling voor haar werk dan voor dat van de anderen. Daarom ging Belinda op zoek naar wat ze nog meer in haar mars had. ‘Wat ik vroeger maakte, was een beetje onzeker. Toen zei Frits (één van de begeleiders van het atelier): ”Je moet alles op zijn kop zetten.”
En dat deed ze. In juni 1992 nam ze symbolisch afscheid van haar oude werk door het permanent tentoon te stellen in de zogenaamde ‘Belinda Tijssen kelder’. Vanaf dat moment liet ze het natuurgetrouwe schilderen los en stortte zich volledig in het experiment. Allerlei materialen en technieken probeerde ze naast en door elkaar uit. Ze schilderde met rollers, palet-messen en met haar vingers, maakte collages, etsen, linoleumsnedes, schilderde met zand en spoot de verf rechtstreeks uit de fles op het doek. Soms verscheurde ze zelfs haar werk om er weer iets nieuws mee te maken.
Ook mentaal pakte Belinda het anders aan. Ze werkte niet langer vanuit een vooropgezet plan, maar liet de vormen ontstaan. Vaak draaide ze tussentijds het schilderij om en schilderde vanuit dit veranderde perspectief er weer een nieuwe voorstelling overheen; een manier van werken die ze nog steeds veelvuldig toepast. ‘Voor de kleur kun je juist meer zien als je het schilderij omdraait. Als je hem zo zet blijft hij eentonig, maar als je hem omdraait kun je er beweging in krijgen, of krijg je weer een andere beweging met je kwast.’ Naarmate haar zelfvertrouwen groeide, werd het kleurgebruik expressiever en de penseelvoering vrijer en losser. Deze experimentele zoektocht leverde aanvankelijk abstract werk op: grote vellen papier met krachtige kleurvlakken en trefzekere penseelstreken. Vanuit dit abstracte werk is ze uiteindelijk weer figuratief gaan werken. Uit de expressieve kleurvlakken kropen figuren die met een beetje fantasie van alles voor kunnen stellen. Belinda geeft geen titels: ‘De mensen moeten zelf maar kijken wat ze erin zien.’
Rond 1994 begon Belinda met haar vrouwen-schilderijen. Over waarom ze het lichaam van de vrouw boven dat van de man verkiest, zegt ze: ‘Vrouwen hebben mooie vormen en mooie kleuren. Mooiere kleuren dan mannen. Mannen hebben eigenlijk haast geen kleur’.
Ter ondersteuning van haar werk volgde ze modeltekenles op de Vrije Academie. ‘Dat vond ik erg leuk. Een beetje zoeken. En ontdekken, zo van: Hé, dat kan ik ook gebruiken als onderwerp.’ In diezelfde tijd als de modeltekenlessen liep Belinda stage bij de Rotterdamse beeldhouwer Robert Jan Donker. Daar leerde ze met kalksteen en was werken. Eén van de beeldjes die Belinda daar maakte is in een oplage in brons gegoten en werd vijf jaar op rij als eerste prijs uitgereikt aan instanties die zich inzetten voor een positieve beeldvorming over mensen met een verstandelijke beperking. Ook liep ze stage bij Albert Kramer, eveneens een Rotterdamse kunstenaar met wie ze ook goed kon praten over haar tekeningen. Hij leerde haar werken met polyesther schuimblokken. In 2012 volgt een nieuw beeldje in brons, ook weer een award. Deze “Hans Kröber award” wordt uitgereikt vanuit de cliëntenraad van de Sociale psychiatrie.
Op het droogrek ligt een grote stapel papier waarop Belinda de afgelopen maand heeft gewerkt. ‘Vaak maak ik meerdere schilderijen tegelijk. Die laat ik drogen en dan kijk ik de dag erna weer verder. Dan kan hij weer veranderen, hè?’ Al deze schilderijen handelen over Belinda’s nieuwste inspiratiebron: baby’s. In tegenstelling tot de vrouwen-schilderijen waar een of twee personen op staan, zijn de baby’s heel divers afgebeeld. ‘Daarmee wil ik laten zien hoe het groeit en wat er verder ontstaat. Het zijn de verschillende maanden, maar het kan ook zijn dat hij zit in de buik, zomaar met de benen wijd. Het is nog steeds een belangrijk thema in mijn werk. Wat ik verder in de toekomst ga doen, is een grote verrassing’.
Tekst door: Yvonne Beelen/Frits Gronert
Beoordelingen
Er zijn nog geen beoordelingen.