Om van te leren
Het is drie jaar geleden dat we hetWerkvan bedachten, destijds heb ik een korte blog geschreven over mijn droom. Op dat moment sprak ik in termen als integratie en emancipatie van mensen met een verstandelijke beperking. Stichting hetWerkvan moest hier een belangrijke bijdrage aan gaan leveren. Dat ik dat wilde was wel duidelijk, maar eigenlijk had ik nog geen idee hoe en waar ik allemaal tegenaan zou lopen.
We zijn toen begonnen met de promotie en verkoop van kunst van zorgateliers om op die manier een extra geldstroom te realiseren richting de ateliers. In eerste instantie om ervoor te zorgen dat deze ateliers de deuren open konden houden. Tevens hoopten we financieel in te kunnen springen als individuele kunstenaars / cliënten, door de verandering van wet en regelgeving, niet meer naar hun atelier konden komen. Een heel mooi ideaal maar met de bijdrage die wij daarin kunnen doen, is dit slechts een druppel op de gloeiende plaat. Daarbij bleek deze problematiek zo veel groter dan ik op dat moment had kunnen voorzien. De afgelopen twee jaar heb ik veel kunstenaars zien vertrekken uit hun vertrouwde werkomgeving. Dagbesteding, waar ook de ateliers een onderdeel van zijn, wordt steeds meer rondom de woonlocatie georganiseerd. Hoe is het in hemelsnaam mogelijk om mensen zelfstandiger te laten functioneren als ze eigenlijk noodgedwongen rondom hun huis moeten blijven. De kant die we met z’n allen zijn ingeslagen heeft helemaal niets te maken met emancipatie en integratie. De groep mensen met een verstandelijke beperking wordt op deze wijze weer afgezonderd van de maatschappij.
Waar ik dus eerst dacht iets te kunnen betekenen in de vorm van financiële steun, heb ik mijn plannen moeten bijschaven. Het gaat niet over een locatie waar deze mensen ‘bezig gehouden’ kunnen houden. Veel dagbestedingsvormen en dus ook de ateliers zijn veel meer dan dat. Jij en ik willen ons ontwikkelen, van betekenis zijn voor onze omgeving. Dat willen deze mensen ook. Om een echte verandering teweeg te kunnen brengen moeten we er dus anders tegenaan gaan kijken. Termen als werk en opleiding moeten de boventoon voeren en niet tijdsbesteding.
Begin dit jaar organiseerden we samen met een fantastische groep ondernemers uit Limburg, een eerste inspiratietour, een tour waarbij we met 10 kunstenaars met een beperking door Zuid-Limburg zijn getrokken. Een tour waarbij de kunstenaars werden gekoppeld aan een lokale kunstenaar. Een tour die uiteindelijk resulteerde in 50 bijzondere kunstwerken. De werken zijn in bijzijn van de kunstenaars geveild. De samenwerking tussen mensen met en zonder een verstandelijke beperking was zeer bijzonder, het kijken naar kunst en omgeving kreeg daardoor een andere nieuwe dynamiek. De inspiratietour ging zeker niet alleen over inspiratie, juist het samen werken en samen genieten was het gevoel wat de boventoon voerde. Integratie op zijn best!
Hoe fantastisch is het om als kunstenaar jouw kunstwerk binnen een expositie terug te zien en de verkoop opbrengst ten goede komt aan het atelier waar jij werkzaam bent. Dit geeft het gevoel daadwerkelijk van waarde te zijn voor de omgeving, jij doet ertoe!
Met dit project is er een nieuwe koers ingezet voor onze stichting. Het gaat niet meer alleen over dat wij hetWerkvan kunstenaars met een verstandelijke beperking naar een markt zonder beperkingen brengen. Onze missie gaat inmiddels verder, wij willen de beperkingen wegnemen om de wereld in te kunnen trekken, de wereld voor deze kunstenaars groter maken door middel van meer inspiratie en educatie activiteiten.
Wij zijn, in samenwerking met het Fonds verstandelijke gehandicapten, alweer heel hard aan de slag met de organisatie van nieuwe tours. Op de planning staan voor 2017 een bezoek aan en een event in Rotterdam en in 2018 trekken we verder naar Friesland. Tevens zijn we een samenwerking aangegaan met ‘The office gallery’, BuitenGewoon Kunst! en het Kröller Müller Museum om een educatieprogramma op te zetten. Een fantastische stap waardoor deze groep kunstenaars zich straks verder kan ontwikkelen door middel van scholing.
We zijn op een trein gestapt en die trein raast door. Soms ligt er blad op het spoor maar dat ruimen we op. Zonder beperkingen gaan we door op onze ingeslagen weg!
